11 gün kaldı

Dün gelinliğimi getirdik Ankara'dan. Son provadan sonra çok değişiklikler olmuş. Ben o şekliyle kalacak sanıyordum. Yani işlemelerin bu kadar çok değiştireceğini düşünememiştim. Neyse içime sindi, önemli olan o. Böylece son büyük işi de halletmiş olduk. Artık düğün günü gelsin istiyoruz; çünkü günler yorucu geçiyor. Her güne bir iş çıkıyor. Neyse şikayet etmeyi bırakayım, ne de olsa tatlı telaşlar bunlar değil mi? :)

Evimizin balkonundan yazıyorum şu an. 2 haftaya kadar 'evimiz' dediğim yer 'anne-baba evi' olacak. Bu durum ruhumda huzursuzluğa sebep oluyor. Bir yandan düğün günü gelsin istiyorum; bir yandan da evden gitmek istemiyorum. Bunda uzağa gidecek olmamın çok büyük etkisi var sanırım. En büyük korkum biz yokken ailelerimizden birine bişey olması, başlarına kötü birşey gelmesi ve bizim buraya hemen gelemeyecek olmamız. Pek çok kötü düşünce geliyor aklıma. Sevgilim "güzel düşünelim, güzel olsun" diyor hep ama ben aklımdaki düşünceleri gideremiyorum. Üniversiteyi farklı bir şehirde okuma dışında çok defa ailemden uzağa gittim ama bu defa farklı şeyler hissediyorum. Geçen hafta komşumuzun kızı evlendi ve şuan eşiyle karşımızdaki apartmanda oturuyor. Annem "bak kıza nereye yerleşti, sen nereye gidiyorsun" diyor :) O kadar da dip dibe yaşamayı istemezdim gerçi. Aman ne bileyim işte, normal değilim ben bu aralar. İnsan büyüdükçe ailesiyle arkadaşlarını ayırabiliyor. Eskiden arkadaşlarımı tercih ederdim her fırsatta. Şimdi ailemle olmak hoşuma gidiyor. Elbette pek çok arkadaşımla vakit geçirmeyi çok seviyorum ama anne-kız muhabbetinin yerini başka birşey doldurmuyor. Annemle anneannemin ilişkisine tanık oldukça daha çok farkına varıyorum bu durumun. Şimdilik yapabileceğimiz bir şey yok. Tabii ki yaşadığımız anın tadını çıkarıp, birlikte olduğumuz için şükretmekten; sevdiğimiz herkesin de sağlıklı ve huzurlu olmasını dilemekten başka..