43. GÜN

Onsuz yaşayamam dediklerimiz ansızın gidince yaşanıyor ama hiçbir şey eskisi gibi olmuyor. Yaşanan her güzel anda, yenen güzel bir yemekte, gidilen güzel bir yerde boğazda hep bir düğüm oluyor. Yarım kalmışlık, eksiklik hissi çok kötü ve maalesef ölüm en büyük gerçek... 

Yolun devam ettiğini, bir şekilde tutunmam gerektiğini biliyorum ancak zorlamıyorum kendimi. Mutluluğu da, acıyı da sindire sindire yaşamak gerektiğine inanıyorum. Zamanla, evime dönünce, işe başlayınca daha kolay olacak gibi. Daha doğrusu meşguliyet artınca, düşünmeye fırsat olmayınca hayata yeniden adapte olabilirim gibi geliyor ama bir yandan da kalabalığa karışmak zor geliyor. 

Bilemiyorum...